To Fiat 127 του 1976 το αγόρασε μεταχειρισμένο ο πατέρας μας για μένα και τον αδερφό μου το 1989 για να μην καταστρέψουμε ολοσχερώς την αγαπημένη του GSA..Έτσι κάπου στο τέλος του '89 αποκτήσαμε ένα μεταχειρισμένο 127 σε αρκετά καλή κατάσταση. Παρόλο που φορούσε το παλαίμαχο μοτέρ των 903 κυβικών με τα 45 άλογα, το μικρό βάρος των 710 κιλών και οι θεόκοντες σχέσεις μετάδοσης έσωζαν κάπως την κατάσταση στο θέμα των επιδόσεων. Ειδικά στην πόλη μέσα έδειχνε να έχει πολύ νεύρο και δε θύμιζε σε τίποτα αυτοκίνητο 900 κυβικών.
Από τα χειρότερα σημεία του αυτοκινήτου ήταν ο λεβιές των ταχυτήτων που η αίσθηση του θύμιζε κουτάλι μέσα σε καζάνι γεμάτο χυλο! Τόσο ασαφής!
Οι αναρτήσεις του ήταν πολύ πιο σκληρές από του GSA χωρίς όμως να κάνουν το αυτοκίνητο κούτσουρο! Θα έλεγα ότι ήταν πολύ καλά ρυθμισμένες, ίσως ιδανικά (για τέτοιου μεγέθους αυτοκίνητο και χρονολογίας) ανάμεσα στην άνεση και στο κράτημα! Το κράτημα του από την άλλη ήταν πολύ καλό αν αναλογιστεί κανείς ότι φορούσε λάστιχα πλάτους 135 χιλιοστών! Θυμάμαι όμως το πίσω μέρος του ήταν αρκετά ζωηρό όταν άφηνες το γκάζι με αρκετά χλμ / ώρα μέσα στη στροφή.
Όταν οδηγούσες το 127, ποτέ δεν αισθανόσουν μόνος. Είχες πάντα συντροφιά τους χαριτωμένους τριγμούς του από κάθε κατεύθυνση.. Δεν σε ένοιαζε όμως γιατί έπαιρνες κάτι σπορτίβικο από αυτό το μικρό αυτοκινητάκι, κάτι που σε έκανε να λες ότι έχει ψυχή.
Η θέση οδήγησης επίσης ήταν αρκετά περίεργη και άβολη, λόγω του τιμονιού που ήταν αρκετά μακρυά από το σώμα και τα πεντάλ αρκετά κοντα..Επιπρόσθετα, δεν είχες δυνατότητα να ρυθμίσεις την κλίση του καθίσματος, οπότε ότι κατάφερνερ ήταν μετακινώντας το εμπρός- πίσω!
Όπως και το GSA, κι αυτό δεν γλίτωσε από τους αμέτρητους κανιβαλισμούς τόσο από μένα, όσο και από τον αδερφό μου. Θυμάμαι μια φορά που έκανε εκκίνηση σε φανάρι, να γεμίζει του σκασμού την 1η, να σκάει επίσης τη 2η, και μετά που πήγε να βάλει 3η, μπαίνει (λόγω του απίστευτης ακρίβειας επιλογέα) ξανά 1η! Μούγκρισε το καημένο αλλά δεν μας άφησε.. Ούτε τότε αλλά ούτε όταν πήγαινε για αρκετές μέρες χωρίς ΟΥΤΕ ΣΤΑΓΟΝΑ ΛΑΔΙ στη μηχανή! Βλέπετε, οι μηδενικές (τότε) γνώσεις όλων των μελών της οικογένειας σε συντήρηση αυτοκινήτου, μας απέτρεπαν να κοιτάξουμε τη στάθμη του λαδιού..Όταν όμως ένας φίλος που ήξερε από τέτοια, είδε τη βέργα ελέγχου του λαδιού στεγνή, κόντεψε να λυποθυμήσει! Τέτοια αυτοκινητάρα ήταν το άτιμο!
Παρόλο που από τότε λέγαν για τα ιταλικά χίλια δυο για την αναξιοπιστία τους, το Φιατάκι μας έβγαλε ασποπρόσωπους! Όχι ότι δεν μας άφησε 1 ή δυο φορές, αλλά μέχρι εκεί..Για τη χρήση που του έγινε, ήταν τέρας αξιοπιστίας!
Το τιμόνι του δεν ήταν βαρύ και από ότι θυμάμαι ήταν αρκετά σαφές, Από κατανάλωση σίγουρα δεν θυμάμαι νούμερα, ούτε μετρούσα τότε, μου έκανε εντύπωση όμως ότι έκαιγε όσο έκαιγε πάνω κάτω η αρκετά μεγαλύτερη GSA..
Το αυτοκίνητο έμεινα μαζί μας μέχρι το '91, που δυστυχώς το αποσύραμε..Μέχρι και την τελευταία στιγμή, είχε το νεύρο και τη σπιρτάδα της 1ης μέρας..Πόσο το σκυλομετανιώσαμε που το αποσύραμε, ειδικά όταν αρχίσαμε να συμβιώναμε με τον τότε εκπρόσωπο του υπαρκτού σοσιαλισμού Lada Samara..
