1 Μαρ 2014

Μια από τις συναρπαστικότερες μέρες; της ζωής μου!

Μια από τις ελάχιστες φορές που θα μιλήσω σε ενικό πρόσωπο είναι σ' αυτό το άρθρο. Θα μιλήσω για μια εκπληκτική προσωπική μου εμπειρία. Όχι, όχι, δεν έχει να κάνει με γυναίκα, αλλά με..αυτοκίνητα! Μια εμπειρία που θα μου μείνει αξέχαστη όσα χρόνια και αν περάσουν και θα μου υπενθυμίζει ότι μπορεί να γίνεσαι πολύ πολύ ευτυχισμένος  με απλά πράγματα...


Ήταν Σάββατο βράδυ κάπου το χειμώνα του 2005 και είχα ραντεβού με το ξάδερφο μου σε ένα μπαράκι. κατά τις 12 το βράδυ. 'Ετσι ντύθηκα και πήρα το ραλάκι μου να πάω στο ραντεβού μας. Εκείνο το βράδυ ψιλόβρεχε και καθώς οδηγούσα, σκεφτόμουνα το αυτοκίνητο του ξαδέλφου: ένα μαύρο Nissan 300ZX 300 ίππων τουρμπάτο και πισωκίνητο και ευχόμουν να μπορούσα να το οδηγήσω σε κάποια φάση.


Σκεφτόμουνα τα γκάζια που θα είχε το αυτοκίνητο αυτό, την αίσθηση που θα έδινε καθώς τα 300 άτια κάτω από το καπώ του θα επιταχύναν, την γεύση της οδήγησης ενός καθαρόαιμου σπορ αυτοκινήτου. 
Έφτασα τελικά στο μπαράκι και περάσαμε κάπου δυο ώρες εκεί.
Φεύγοντας, αποχαιρετηστήκαμε και άρχισε να απομακρύνεται ο καθένας στο αυτοκίνητο του. Μετά όμως από μια στιγμή με φωνάζει "Ξάδερφε" και ενώ γυρνάω τον βλέπω να μου πετάει..τα κλειδιά από..το μαύρο γυαλιστερό 300ZX του.."Πάμε να τα δώσουμε!" είπε, και στο πρόσωπο μου σχηματίστηκε ένα χαζοχαρούμενο χαμόγελο! Του πετάω κι εγώ τα δικά μου κλειδιά και μπαίνουμε ο ένας στο αυτοκίνητο του άλλου..
Η πρώτη βόλτα ήταν προς έναν μεγάλο ανοιχτό δρόμο προς Χαλκιδική. Τρεις λωρίδες ανά ρεύμα κυκλοφορίας, σκέφτηκα ότι μπορώ να απολαύσω ταχύτητα με ασφάλεια συνάμα. Και αρχίσαμε τα πρώτα ανοίγματα. 
Στην αρχή έπαθα λίγο καθώς όταν ανοίγαμε τα πρώτα μέτρα έφευγε μπροστά ο ξάδερφος με το rallye μου..Μόνο τα πρώτα μέτρα όμως μέχρι φύγει το υστέρηση λόγω turbo (turbo lag) που δεν ήταν αμελητέα..Γιατί μετά η επιτάχυνση ήταν καταιγιστική..Το σώμα μου κόλλαγε στο κάθισμα και έβλεπα στροφόμετρο και ταχύμετρο να ανεβαίνουν με ρυθμούς που δεν είχα ξαναδεί. Ο ξάδερφος με το ραλάκι έγιναν δυο φώτα μέσα στον καθρέφτη μου καθώς είχα πιάσει 200+ σε λίγες στιγμές χωρίς να το καταλάβω.. Η αίσθηση ήταν μοναδική αλλά και συνάμα ένιωθα ασφαλής καθώς αισθανόμουν το χαμηλό κέντρο βάρους του αυτοκινήτου σε συνδυασμό με το μεγάλο πλάτος του.
Αφήσαμε τον ανοιχτό δρόμο και ψάχναμε έπειτα ένα μέρος για "διασκέδαση". Το ψιλόβροχο επέτρεπε να απολαύσω το αυτοκίνητο χωρίς να κοστίσει αυτό σε λάστιχο. Είχε πάει ήδη 3 το πρωί και η κίνηση ήταν ελάχιστη. Μου ήρθε στο μυαλό μια μεγάλη κυκλική πλατεία κάπου στα Κωνσταντινουπολίτικα, που ήταν ιδανική για...drift! 


Σε λίγα λεπτά είμασταν εκεί και είχα αρχίσει τους πρώτους δοκιμαστικούς κύκλους. Μου φάνηκε ότι πολύ γρήγορα το συνήθισα οπότε άρχισα να πλαγιολισθαίνω γύρω από την πλατεία. Στην αρχή έκανα σερί τη μισή πλατεία, πολύ γρήγορα όμως..ολόκληρη! Η καρδιά μου χτύπαγε δυνατά καθώς γλιστρούσα με το πλάι ακούγοντας τον μπάσο ήχο της μηχανής των 300 ίππων να βρυχάται και να γυρνάει το αυτοκίνητο "για πλάκα!"..Σκέφτηκα ότι οι ατέλειωτες ώρες στο Need for speed δεν πήγαν στράφι και κάπου με ωφέλησε στην πραγματική ζωή. 
Η ευτυχία κράτησε για τρία ολόκληρα τέταρτα και αν δεν ήταν ο ξάδερφος να μου αναβοσβήνει από πίσω μου τα φώτα, σίγουρα θα με έβρισκε το ξημέρωμα ντριφτάροντας..
Βγήκα από το αυτοκίνητο με ένα ακόμη πιο χαζοχαρούμενο χαμόγελο και μόνο που δεν του φίλησα τα πόδια του καταπληκτικού μου ξαδέρφου! Ένιωθα σαν να είδα "το φως το αληθινό". Η τρίχα είχε σηκωθεί κάγκελο και πήγα στο σπίτι γεμάτος χαρά. 
Βέβαια, η σύντροφός μου δεν συμμερίστηκε τη χαρά μου καθώς την ξύπνησα κάπου στις 4 το πρωί..
Αυτή λοιπόν ήταν μια από τις ομορφότερες, συναρπαστικότερες, γοητευτικότερες μέρες της ζωής μου!

Και στα δικά σας!

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...