Το Mazda RX-8 είναι ένα αυτοκίνητο τόσο απόλυτο όσον αφορά τα "υπέρ" και τα "κατά" του που ή θα το λατρέψεις ή θα το μισήσεις. Στο άρθρο αυτό δημοσιεύουμε μια πραγματική ιστορία που θα φωτίσει τις άγνωστες πτυχές της καθημερινής συμβίωσης μαζί του.
Δεν είναι η πρώτη φορά που αναφερόμαστε στο carblogger.gr στο Mazda RX-8. Το αυτοκίνητο προκαλεί τόσο με την εμφάνιση, όσο και με τις προδιαγραφές του. Ακόμη και σήμερα που έχουν περάσει 15 χρόνια από το λανσάρισμα του γυρίζει κεφάλια στο πέρασμά του και αποτελεί αντικείμενο συζητήσεων στις αντροπαρέες. Πόσο περισσότερο σήμερα που η τιμή του ως μεταχειρισμένο αποτελεί πρόκληση για κάθε petrolhead να κάνει πραγματικότητα ένα νεανικό του όνειρο. Αυτό έκανε και ένας αναγνώστης του αυτοκινητιστικού περιοδικού 4drivers.gr και απέκτησε ένα μπλε Mazda RX-8. Παρακάτω παραθέτουμε την ιστορία του που αξίζει να τη διαβάσει κανείς για να κατανοήσει πλήρως την καθημερινότητα με το αυτοκίνητο αυτό.
Ήμουν 18. Αυτό ήταν κόκκινο. Ήταν το »μικρό». Το »μικρό» το RX-8 προς άρσην παρεξηγήσεων. Αλλά τι σημασία είχε, μικρός ήμουν και εγώ και μου φαινόταν μεγάλο, τόσο μεγάλο που το ερωτεύτηκα. Και τώρα είμαι 28. Αυτό είναι μπλε. Είναι το μεγάλο. Αλλά τι σημασία έχει, μεγάλωσα και εγώ και τώρα μου φαίνεται μικρό, τόσο μικρό που το απομυθοποίησα.
Φθινόπωρο του 2008. Χτυπάει το κινητό μου. Είναι ο φίλος μου ο Μήτσος. «Κατέβα να δεις τι αυτοκίνητο πήρε ο πατέρας μου». Κοιτάω από το μπαλκόνι του τρίτου ορόφου, ήταν ένα κόκκινο Mazda RΧ-8 Challenge. Διάβαζα στον ειδικό Τύπο της εποχής διθυραμβικές κριτικές από όλους τους συναδέλφους (ναι και εγώ στο ίδιο σινάφι είμαι πλέον) για το πόσο καταπληκτικό ήταν το Mazda RΧ-8, πόσο γρήγορο, πόσο αμαξάρα για τα χρήματα που κοστίζει, όπως επίσης ότι αυτό το αυτοκίνητο άμα «κουβαλούσε» βαυαρικό σηματάκι θα κόστιζε μιάμισι φορά πάνω. Πήγαμε πέντε βόλτες, το πήρα και εγώ άλλη μία, αυτό ήταν, μου έκανε το «κλικ».
Φθινόπωρο του 2016. Χτυπάει στο κινητό μου το messenger και γράφει «έλα Τάκη, κοίτα τι πήρα». Μπαίνω μέσα στη συνομιλία, ήταν ένα ασημί, αυτή τη φορά, Mazda RΧ-8 Challenge. Έχουν σταματήσει οι κριτικές για το συγκεκριμένο αμάξι, με τους ρύπους κατά το 2012 να ρίχνουν την ταφόπλακά του. Και εκεί που είχα βάλει στο κάτω συρτάρι αυτό τον έρωτα, βγήκε στην επιφάνεια πάλι, όπως όταν σου ξαναστέλνει μία πρώην σου.
Φθινόπωρο του 2017. Βρίσκω σε αγγελία ένα Winning Blue Mazda RΧ-8 σε τιμή που το «χωράει η τσέπη» μου και είναι και το «μεγάλο». Στη χώρα που ζω και εργάζομαι δεν υπάρχει Challenge και Cosmo, εδώ είναι το 5τάχυτο και το 6τάχυτο και αφού στην ουσία δεν πωλήθηκαν ποτέ »5άρια» επισήμως, βρίσκεις μόνο όσα έχουν γίνει εισαγωγή, τα 6speed είναι μονόδρομος. Σαν Cosmo σκεφθείτε το, δίχως τα δέρματα.
Είχα μυριστεί τα μισά. Το γνώριζα ότι είναι ειδικό αυτοκίνητο και δεν είναι να το παίρνεις στο περίπτερο για να σου κουβαλάει τα Marlboro. Επίσης το γνώριζα ότι καίει αρκετά. Δεν γνώριζα όμως πόσο αρκετά, διότι άλλο να το έχει φίλος σου και να το πηγαίνεις καμιά βόλτα περιστασιακά βάζοντάς του λίγη βενζινούλα και άλλο να το ζεις και να το γεμίζεις 24/7.
Έχεις 230 άλογα όμως και πολλοί θα σου πούνε, «το αμάξι καίει με τα άλογα, 230 άλογα είναι πολλά, άρα καίει». Δεκτό. Μέσα στην πόλη το δέχομαι να καίει 20 λίτρα στα 100 km. Γιατί τόσα καίει και όποιος λέει το αντίθετο με RX-8, απλώς, εθελοτυφλεί.
Εκείνο που δεν δέχομαι, είναι να το πηγαίνω στην εθνική με 100 km/h και 6η στο κιβώτιο και να αρνείται να κάψει κάτω από 14 lt/100. Εκεί πού χρησιμοποιείς τα 230 άλογα; Να καταλάβω.
Επίσης, είτε το πας με 120, είτε με 190, καίει το ίδιο. Πραγματικά. Τώρα άμα καίει μισό λίτρο παραπάνω δεν ξέρω, δεν κάνω παρέα με αντλίες βενζίνης να ξέρω τι γίνεται ακριβώς εκεί μέσα. Αλλά μιλάμε για τόση διαφορά. Στον αντίποδα, η ιστορία με λάδια δεν ισχύει, δεν καίει, δηλαδή, τόσο πολύ λάδι όσο περιγράφουν. Είχα Honda που έκαιγε -και όχι χρησιμοποιούσε όπως το RΧ-8- τα λαδάκια του.
Παιχνίδι. Τρόπος του λέγειν. Παντού διάβαζα πόσο παιχνιδιάρικο αλλά και πόσο τραίνο είναι. Αυτοί που έχουν γράψει για «τραίνα», μάλλον δεν έχουν κάνει ποτέ τους το Κηφισιά – Πειραιάς ή μάλλον δεν έχουν μπει σε καμιά Mercedes E-Class, της σειράς κιόλας, όχι καμιά AMG.
Άρα, τραίνο όχι, δεν είναι. Είναι, απλώς, καλό. Πάμε για το παιχνιδιάρικο. Με τα ηλεκτρονικά ενεργοποιημένα, δεν το λες παιχνιδιάρικο σε καμία περίπτωση, δεν κάνει τίποτα. Από την άλλη, με τα ηλεκτρονικά απενεργοποιημένα – και τα δύο στάδια για όποιον έχει μπει σε RΧ-8 και γνωρίζει τι περιγράφω- είναι απλώς ανεξέλεγκτο. Δεν είναι παιχνιδιάρικο. Δεν ξέρω κανένα να παίζει στον ελεύθερό του χρόνο με αλυσοπρίονα. Και όχι, με το να κουνήσεις λίγο τα καπούλια του με πρώτη στο φανάρι δεν γίνεσαι Keiichi Tsuchiya, ούτε βαφτίζεται ένα αμάξι ως «παιχνιδιάρικο».
Γρίφος το παρκάρισμα. Για μέσα στην πόλη είσαι αρκετά χωμένος στο κάθισμα, με αποτέλεσμα να μην βλέπεις καλά απ’ έξω για να περνάς άνετα από στενά με άλλα παρκαρισμένα και να ελίσσεσαι στην κίνηση. Φτάνοντας για να παρκάρεις, είναι αδύνατον να δεις πίσω τι γίνεται, καθότι το πίσω τζάμι είναι κυρτό, έχεις τα πίσω καθίσματα με τα σταθερά προσκέφαλα και το δικό σου το κάθισμα είναι ναι μεν αναπαυτικό, ψηλό δε. Το τιμόνι είναι πολύ βαρύ στο παρκάρισμα και οι καθρέφτες του είναι μικροσκοπικοί για το πόσο «γυμναστηριακό» είναι, με αποτέλεσμα να προσπαθείς συνεχώς να δεις άμα θα βρεις πουθενά.
Τέλος, το ακούς μέσα στην κίνηση να κουράζεται το καημένο, δεν του ταιριάζει και αυτό είναι απολύτως σεβαστό. Σεβαστό, επίσης, ότι δεν είναι για κοντινές αποστάσεις, ότι πρέπει να ζεσταθεί καλά πριν το ξεκινήσεις και ότι θέλει τέρμα γκάζια σε κάθε βόλτα για να μην μαζεύει βρωμιά στους ρότορες και πας για rebuilt κάθε χρόνο.
Αν, λοιπόν, για την κίνηση της πόλης και γενικότερα για την πόλη δεν είναι, αν για ταξίδι δεν είναι λόγω κατανάλωσης και κύλισης που δεν ενθουσιάζει, για ποιο πράγμα είναι ακριβώς; Προσπαθώ να καταλάβω.
Την έπαθα. Σα να τα φτιάχνεις στα 28 σου με την συμμαθήτριά σου της 3ης Λυκείου που την είχες απωθημένο. Μπορεί στα 28 της να είναι το ίδιο εμφανίσιμη, δεν λέω, αλλά να μην μπορείς να ζήσεις καθημερινά μαζί της.
Ξανασκεφθείτε τα απωθημένα σας, ιδίως όταν τα πραγματοποιείτε με τα δικά σας χρήματα και όχι με του πατέρα του Μήτσου.
